Einojuhani Rautavaara voltooide zijn Vierde en laatste strijkkwartet in de zomer van 1975., ruim veertig jaar voor zijn dood. Inmiddels had hij zijn heil gezocht bij een nieuw romantisch-expressief geluid zoals dat bij tal van componisten in de loop van de jaren zeventig het geval was. Ook de jongere Deen Hans Abrahamsen kon zich in deze jaren moeilijk verenigingen met de avantgarde, maar evenmin met het soms heftige neo-expressionisme als antwoord daarop. In het Tweede strijkkwartet uit 1981 was hij echter nog zoekende naar de intieme soberheid die zijn muziek later kenmerkt. Abrahamsens leraar Per Nørgård combineerde in zijn kwartetten expressieve lijnen en toverachtige soundscapes in strakke structuren, zoals ook in zijn Zevende strijkkwartet.