Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel, vandaag in een Frans kleurtje.
Met een lyrische Charles Aznavour over het wondertje dat zich voltrekt wanneer een vrouw gaat zingen, vibrafonist Lionel Hampton die in de jaren vijftig immens populair werd in Frankrijk en daar met een ijlings bijeengeraapt groepje muzikanten opnamen maakte die ‘très fabuleux’ waren, zoals ‘Je ne sais pas’. Verder Blossom Dearie, de zangeres met het delicate stemgeluid, in haar Franse periode, de eigentijdse stemkunstenaar Sly Johnson die met trompettist Erik Truffaz een hypnotiserend geluidsuniversum creëert, Edith Piaf in duet met haar jeugdige echtgenoot Théo Sarapo die toen zij kort erop stierf een miljoenenschuld bleek te erven en nota bene met Kerst uit hun huis werd gezet – ‘Het huis zingt niet meer’, zong hij toen bitter. Bovendien enkele fietsnummers. Zoals een ontwapenende observatie van Herman van Veen over een klein meisje op een wankelend fietsje en een ontroerend lied van Robert Long over de vader die z’n vriend had kunnen zijn, maar ze raakten gebrouilleerd en als hij hem oud en gebogen opeens langs ziet fietsen wil hij hij niets liever dan hem toeroepen om het goed te maken, maar hij kán het niet… En ook: Charles Trenet, Chet Baker, Jacques Brel, het Quintette van de Hot Club de France en Fay Lovsky.
