Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Thema: 100 jaar Sinatra.
Zelf omschreef hij zich als een ’18-karaats manisch-depressieveling’. Er is ook niemand die zo hartverscheurend kon zingen over verlatenheid, liefdesverdriet, misère. Tegelijk kon ook niemand zo aanstekelijk vingerknippend swingen. Frank Sinatra was een man van uitersten. Met een loopbaan van hoogte- en dieptepunten. In de jaren veertig was hij een onstuimig tieneridool met hysterische fans, daarna volgde diepe verguizing. Vervolgens maakte hij briljante opnamen voor het Capitol-label. Dan het ‘gedoe’ rond maffia-connecties en het opboksen tegen de popmuziek. Uiteindelijk was er brede waardering voor hem en werd hij zo’n zanger die geen afscheid kon nemen, maar die op z’n oude dag nog rusteloos de globe rondreisde. Een uur lang ’The Voice’, ‘Frankie Boy’, ’The Sultan of Swoon’, ’Ole Blue Eyes’, dan wel ’The Chairman of the Board’. ‘Frank is the man, we’re all guests on his planet,’ oordeelde bewonderaar Bono. ‘Ik ben eerlijk,’ zei Sinatra zelf. ‘Als je een publiek wilt bereiken is er maar één manier: je moet totaal eerlijk zijn.’ En dat is nog altijd te horen…
