Jazz, bues en het kauwgomplaatjesgevoel. Opnieuw over Julie London.
Vandaag opnieuw aandacht voor de zangeres over wie komiek Bob Hope ietwat melig oordeelde: ‘London in a better shape than Paris.’ Julie London dus, de ravissant mooie vocaliste die met de ‘vingerhoedje stem’ waarover ze naar eigen zeggen beschikte, fantastische dingen wist te doen. In dit uur ook aandacht voor materiaal uit de latere jaren, waarin haar stem nóg doorrookter was gaan klinken, mede door het jarenlange kettingroken, en haar repertoire mee-evolueerde met de veranderende tijdgeest, zoals blijkt in ’Nice Girls Don’t Stay For Breakfast’.
Wie nog nooit van Julie London heeft gehoord, hoeft in feite slechts de titels van haar albums achter elkaar te zetten om te doorgronden wat voor vocaliste zij was: ‘Lonely Girl’, ‘All About The Blues’, ‘Your Number Please’, ‘Around Midnight’, ‘All Through The Night’ – stuk voor stuk albums vol weemoed en verlangen. In haar universum lijkt het altijd herfst. De straten zijn verlaten, het plaveisel is nat, er wordt gewacht naast een telefoon die maar niet rinkelt in een kamer die zich vult met eenzame sigarettenrook. En daarom uitstekend geschikt voor de duistere dagen voor Kerst.
