Het Paleis van de Weemoed

Op 3 november is Kay Starr overleden. Begonnen in de jazz, waar we werkte met Joe Venuti, Glenn Miller, Les Paul en Charlie Barnet, stapte ze, omdat ze als alleenstaande moeder niet genoeg met jazz kon verdienen, over naar het populaire genre. Met haar spierballenstem groeide ze uit tot een van de hitkanonnen van de jaren vijftig, waarbij ze als handelsmerk had dat ze in nummers als ’Side by Side’ en ‘Wheel of Fortune’ duetten met zichzelf zong. Hoewel ze werd bewonderd door Elvis Presley en Bobby Darin werd ze meedogenloos uit de hitparade verstoten door de jonge goden van de rock, terwijl ze nota bene de eerste artiest was die aan beide zijden van de Atlantische Oceaan een nummer-1-hit had met een lied waarin de term ‘rock ’n roll’ in de titel voorkwam. Ze keerde terug naar de jazz en werkte met grootheden als Ben Webster en Mannie Klein aan prachtige vertolkingen, zoals van ‘Lover Man’ – met haar versie geeft ze zelfs Billie Holiday het nakijken. Tot diep in de tachtig is ze blijven zingen, met een stem die weliswaar van de rafels aan elkaar hing, maar die hoe dan ook indrukwekkend bleef. ‘Kay Starr zingt geen blues,’ werd weleens gezegd, ‘Kay Starr ís blues.’