Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Schatgraven in het rijke oeuvre van Toon Hermans, die vandaag 100 jaar geleden werd geboren.
Naast een gekend succes als ‘De slinger van de koffergrammofoon’, vooral verborgen pareltjes. Met de jubelende vrolijkheid in z’n Frans georiënteerde vroege liedjes, Toon die ten strijde trekt tegen de algehele moeheid in z’n studie met Professor Rötelflöt en als hij vertelt hoe hij werd geboren in het circus – met de overrompelende Frau Knutze en haar ‘Riesen Löwe’: ‘Menschenkinder!’ Verder een promotieplaatje voor z’n mislukte speelfilm ‘Moutarde van Sonansee’, z’n absurdistische ‘Kolderliedjes’ en z’n voortijdig gesneuvelde Amerikaanse avontuur. Z’n shows werden tot in de details voorbereid, maar Toon kon ook magistraal improviseren – zo horen we hem de ene geestigheid op de andere stapelen als er laatkomers binnenkomen juist als hij een lied over z’n geliefde Limburg wil zingen. En natuurlijk ook De Liefde, in ‘C’est l’amour’, z’n ode aan de wulpse ‘Marie’ die zo loodrecht stond op haar zalige statief (‘zo gewoon en toch zo prachtig’) en iets uit z’n allerlaatste sessie, voor een verstild album dat ‘het mooiste’ uit z’n hele loopbaan moest worden. En misschien ook wel werd…
Een uur lang De Tijdloze Toon. Verrassend veelzijdig!
