De Tijd gaat snel, gebruikt haar wel.
‘Times ain’t like they used to be’ – zo was het volgens een oud country-lied vroeger ook al. Joost Prinsen bezingt hoe verschrikkelijk de kindertijd kan zijn, terwijl Paul van Vliet graag nog eens net als vroeger veilig bij vader op de fiets zou willen en we van Jo Vincent horen hoe de uren, dagen, maanden, jaren zich aaneenrijgen. ‘Time waits for no one,’ zingt de bejaarde bluesvocaliste Alberta Hunter, iets wat komiek Tom Lehrer erin wrijft met ‘When you are old and grey’. Dan is er natuurlijk de hoop van Dorsey & Beatrice Dixon op een beter later, ‘When Jesus appears.’ Tot die tijd is het ‘Racing with the clock’, zoals in ‘The Pajama Game’. Wat met het verstrijken van de tijd is verdwenen en tot weemoed stemt, vinden we in ‘These foolish things’ en ook in ’Time out for tears’ door Dinah Washington. En verder in dit tijdgebonden Paleis: Jacques Brel, de Beau Hunks, Oscar Peterson, Coleman Hawkins, Les Compagnons de la chanson.
