Een Amerikaanse saxofonist en een Belgische pianist treffen elkaar op Nederlandse bodem. Zo hoort het.
Jazz is niet van de hokjes – althans, dat hoort het niet te zijn. Toch zul je nog vaak genoeg mensen horen denken in (sub)genres, stromingen en nationale scholen. Die mag je niet met die zetten, want die twee doen heel verschillende dingen.
Ware jazzmusici werken niet zo. Zet er twee, drie, vier of meer bij elkaar en ze beginnen hun verschillen te overbruggen – zonder in te leveren op hun eigen karakter. Mark Turner en Kris Defoort hebben elkaar meteen gevonden. Hun stijl is de klassieke bop van de jaren vijftig. Maar hoe klassiek ook, standaard wordt het niet! Man, wat kunnen die twee lekker swingen. Binnen de muren van het (oude) BIMhuis halen ze, zonder ooit onze oren te kwetsen, het beste en diepste uit deze stijl. De liefhebber, die het concert ontspannen begint en denkt het zoveelste standaardcombo weg te tikken, eindigt het concert in de nok van de zaal, waarheen deze vier klasbakken hem gaandeweg verheffen.
