Cuban Fire!

Je moet maar durven natuurlijk. Als Arnhems conservatoriumorkest in het Bimhuis gaan spelen. Is dat niet uilen naar Athene dragen? Maakt niet uit, we doen het gewoon. De Hogeschool van de Kunsten aldaar vaardigt een bigband af naar de jazztempel aan (dan nog) de Oudeschans.

Wie een klassiek bigbandconcert verwacht, komt bedrogen uit. Op het programma vinden we geen Duke Ellington en Benny Goodman. Nee, deze bigband slaat meteen linksaf naar Thad Jones en John Coltrane! Met dit tweetal komen we terecht in het New Yorkse Central Park. Coltrane bracht in 1964 zijn Central Park West in de openbaarheid. Een echte Coltrane-compositie met ingewikkelde akkoordschema’s. In 1969 kwam trompettist Thad Jones, vermoedelijk als hommage, met Central Park North. Hier vullen ze elkaar aan. De lat is meteen hoog gelegd.

Van de cerebrale Coltrane-jazz is het een flinke sprong naar Cuban Fire! Deze klassieker van de latin jazz uit 1956 komt uit de pen van ene Johnny Richards, maar staat op naam van Sten Kenton die het werk met zijn orkest opnam. Het waren de hoogtijdagen van de ‘Cubop’, de fusion van moderne jazz en Afro-Cubaanse muziek. Een samenwerking die niet altijd vlekkeloos verliep. Latinmuzikanten in New York – en die waren er genoeg – bleven maar zeggen wat er allemaal niet klopte en niet deugde aan de latin jazz. Een gefrustreerde Kenton huurde Johnny Richards is, die eigenlijk Juan Manuel Cascales heette en een geboren Mexicaan was. Het werkte: nu werd latin jazz eindelijk als latin geaccepteerd. Zeventig jaar later staan deze mambo’s en rumba’s nog steeds als een huis.