Gestreken allegaartje

Dit programma uit 2000 biedt zoveel verschillende muziek dat je bijna het overzicht kwijtraakt. We beginnen in het hier en nu: een stuk van Joey Roukens, die dat jaar achttien werd en de status van ‘wonderpuber’ amper ontgroeid was. Koos de Muinck (*1963) gaat al wat langer mee, maar telt als levende componist gewoon tot de hedendaagsen – en als (destijds) dertiger nog steeds tot de jongeren. Wie R. van Sikkel Soest is of was? Geen idee. In elk geval deelt hij met Roukens en De Muinck een tonaal idioom waarin de moderniteit maar een heel bescheiden plaatsje heeft en de welluidendheid nummer één is. Zonder dat het stoort, want als de componist erin gelooft kan mooie muziek nooit pijn doen.

Na een uitvoering van Schumanns Ouverture, scherzo en finale opus 52 – overigens opgedragen aan Schumanns Hollandse geestverwant Johannes Verhulst – waagt het orkest zich aan Sjostakovitsj. Aan zijn Eerste celloconcert opus 107, om precies te zijn. Ooit geschreven voor Rostropovitsj, en een van de moeilijkste werken uit de celloliteratuur. En wat denkt u? We weten niet wie hier de solist was! Net zoals we ook geen dirigent voor dit concert hebben. Doodzonde… Laat de klinkende muziek dan maar voor zichzelf spreken…