Cornelis de Bondt schreef altijd graag De Definitieve Muziek. In Grand Hotel komt hij een aardig eind in de buurt van dat ideaal.
O, wat was De Bondt teleurgesteld in Nederland en zijn regering. Na de bezuinigingen van Rutte I trok hij zijn volledige catalogus terug, verhuisde hij naar het buitenland en liet nooit meer iets van zich horen. Ook vanuit het buitenland niet.
We moeten het daarom doen met de muziek die hij tot 2010 heeft geschreven. Als componist van zijn generatie (*1953) zag hij zich met een probleem geconfronteerd waarmee meer leeftijdsgenoten te maken hadden: het enorme gewicht dat de muziekgeschiedenis op je legt. Wat moet je nog toevoegen? Verder vooruit kon of wilde hij niet, terug naar vroeger was ook geen optie.
Zijn oplossing is om constant bij het verleden te rade te gaan, maar er een eigen, in principe homogene stijl uit te scheppen. Daarmee wijkt De Bondt af van harde postmodernisten als Schnittke en Rochberg, die meerdere stijlen ironisch naast en door elkaar gebruiken. Tegelijk past hij ook voor minimal music. Het meest lijkt zijn muziek nog op de romantiek, waar De Bondt veel bewondering voor heeft. Maar natuurlijk is het idioom veel moderner. De Bondt schaaft eindeloos aan zijn stukken tot hij het evenwicht heeft gevonden tussen een clichématig en een geforceerd modern idioom. Zijn Grand Hotel, deel van de cyclus Het gebroken oor (naar Kuifje, ook niet gek) klinkt als de gedroomde improvisatie van een geleerde pianist: vol van ideeën, niet behaagziek en toch behagend doordat hij echt iets te zeggen heeft.
Grand Hotel is, net als de andere delen van de cyclus, geschreven voor pianist Gerard Bouwhuis, die het werk ook hier uitvoert.
