Trio Cassandra

Cassandra was de Trojaanse prinses die de ondergang van haar stad voorspelde. De verliefde Apollo had haar die gave geschonken, maar toen zij hem afwees maakte hij er een vloek van: Cassandra werd nu de zieneres die nooit geloof zou vinden. Ook haar visioen dat Troje zou vallen werd in de wind geslagen. Het verdere verhaal is bekend.

In dit concert (of eigenlijk twee concerten: het is deels opgenomen in het Bethaniënklooster, deels in het Concertgebouw) kijken de drie vrouwen niet in de toekomst. In plaats daarvan kijken ze terug. Niet al te ver, een jaartje of vijftig. We horen componisten uit Midden-Europa – uit Hongarije, Polen en Roemenië om precies te zijn. Voor een groot deel muziek die de meesten van ons niet kennen. Ferenc Farkas zoekt het in Italië. Zijn Maschere-suite voert vier types uit de commedia dell’arte op. Ook Martinů – de enige huishoudnaam op het programma – zoekt het met zijn Vier madrigalen in die hoek. Een Serenata van Rudolf Maros en een Blaastrio van Tadeusz Paciorkiewicz wijzen vooral in neoklassieke richting – een stijl die in de jaren vijftig in West-Europa snel verouderde, maar die achter het IJzeren Gordijn veel langer bleef doorleven.