van Epos tot Opus

Er was een tijd dat we alles uit onze huidige wereld afmaten aan de klassieke oudheid. Was het op een of andere manier aan de Grieken en de Romeinen te relateren? Dan was het goed. Een mooie vrouw werd een ‘Venus’ of ‘Helena’ genoemd, een groot veldheer heette een ‘Hector’ en het beste compliment voor een musicus was hem een ‘Orpheus’ te noemen.

Die tijd is voorbij. Sinds de Industriële Revolutie schiet de klassieke oudheid tekort als model voor onze samenleving. Bovendien kreeg de oudheid als inspiratie sterke concurrentie van de middeleeuwen, die door een nostalgische negentiende eeuw herontdekt werden als bron van duister escapisme.

Dat wil niet zeggen dat de oudheid niet meer tot de verbeelding spreekt. Nog altijd bewonderen we de Griekse denkers en de Romeinse doeners, die in een grijs verleden tempels bouwden, beelden houwden, Olympisch speelden en heldenverhalen vertelden. In dit concert annex theatermonoloog horen we drie werken waarvoor de inspiratie bij de Grieken vandaan komt. Debussy schreef zijn Six épigraphes antiques op gedichten van zijn vriend Pierre Louÿs, die op de Griekse oudheid gebaseerd zijn. Hans Kox gaat meteen voor de Ilias als inspiratiebron. Hans Eijsackers neemt een omweg: zijn Bekentenis, naar het gelijknamige verhaal van Belcampo, heeft op het eerste gezicht niets met de Grieken te maken. Maar gaandeweg kun je in dat fantastische verhaal toch wel iets van de Odyssee ontdekken.