Oude tradities staan niet altijd voor vernieuwing open. Gelukkig zijn er uitzonderingen.
Midden twintigste eeuw was Mohamed Abdel Wahab razend populair. Deze Egyptische muzikant versneed de traditionele muziek van zijn land met westerse ritmes als de wals en de rock ‘n roll. Een controversiële keuze in deze behoudende wereld. De ritmes klonken in deze context zo nieuw en gewaagd dat men Wahab de ‘Stravinski van Egypte’ is gaan noemen. Zijn invloed reikte al vroeg tot ver buiten Egypte; voor Libië mocht hij zelfs het volkslied schrijven.
Wahab is al jaren geleden overleden, maar nu is er Simon Shaheen. Deze Palestijnse christen pakt de mentaliteit van zijn Egyptische voorbeeld op. Hij bespeelt de oed (de Arabische luit), maar ook de viool. Geïnspireerd op de westerse klassieke meesters schrijft hij fantasieën over de Arabische toonladders, en een stuk voor strijkkwartet speelt hij hier net zo gemakkelijk op zijn eigen instrument. Onderwijl gaat hij de interactie met zijn publiek vol aan; de ene keer laat hij de mensen mediteren, de andere keer mogen ze voluit meezingen.
