Bougé

Vier nieuwe composities van levende componisten in dit concert uit 2006. Kijk, zo kennen we de jongens van Slagwerk Den Haag. Maar wie een ruig concert met extatisch roffelende trommels en bekkens verwacht, komt voor een flinke verrassing te staan. In dit concert is subtiliteit troef. De stukken zijn vaak extreem zacht, zeker voor een slagwerkconcert, en geven hun geheimen alleen na aandachtig luisteren prijs. Morphus/Amorphus van Anthony Pateras bestaat bijvoorbeeld uit allerlei zachte schelletjes, die op het eerste gehoor – de naam zegt het al – slaapverwekkend en vormeloos klinken. Maar gaandeweg beginnen de patronen zich te volgen. Ook Kettles van Alvin Lucier krijgt pas vorm als je er aandachtig naar luistert. De paukenist moet het hele stuk lang extreem zacht spelen. Alleen als elke slag op het goede moment valt, blijft de spanning intact. Pas bij Contact Theatre van Matthew Wright gaat het volume omhoog. Ook hier is subtiliteit echter troef: in plaats van harde klappen gaat het hier om het theatrale element. Niets nieuws natuurlijk, maar nog niet vaak vertoond in slagwerkpartituren. Het slagwerk wordt hier geëmancipeerd uit zijn stereotiepe machorol en toont de subtiliteit die je normaal alleen bij strijkers vindt.