Licht op Badings I: DoelenKwartet

Na de oorlog wilden de kunstpausen terugplooien op de muziek van de jaren dertig: het neoclassicisme. Nu de gruwelen van geweld en fascisme voorbij waren, kon de bescheiden no-nonsensemuziek van voor de oorlog hopelijk weer terugkomen. Het zou uiteindelijk heel anders lopen. In de jaren vijftig brak het serialisme door, dat met Badings en consorten korte metten zou maken. Binnen een paar jaar was Badings het domein van een conservatieve, oudere generatiemuziekmensen.

Jaren later en de oorlog tussen conservatieven en vernieuwers is uitgewoed. Het wordt nu wel weer eens tijd om het talent van Badings een eerlijke kans te geven en zijn werk opnieuw uit te voeren. Zijn werken dragen titels als Strijkkwartet, Sonate en Pianokwintet – titels die zo klassiek zijn dat de muziek wel honderdvijftig jaar ouder had kunnen zijn. De muziek is natuurlijk moderner: Badings laat zich graag inspireren door de Bachs en Mozarts van deze wereld, maar verwerkt ook de verworvenheden van latere muziek. Gematigd, zakelijk en met hart voor de traditie – zo zag Badings de muziek van de twintigste eeuw.