AdamCelloBiënnale 2008 VI: Bei Männern, welche Liebe fühlen

Beethoven beschouwde ‘Zeven variaties..’ op een thema uit de toen al populaire Zauberflöte blijkbaar slechts als stijloefening, aangezien het een van zijn werken is zonder opusnummer.

Uit de programmatoelichting:
“Direct na de opening,die nog wel mozartiaans aandoet, klinkt echter een serie uiterst contrastrijke variaties, waarin alle aspecten van Beethovens compositiestijl aan bod komen. Na de voorlaatste variatie, een prachtig adagio, sluit het werk af met een lichtvoetig deel, weer helemaal in de klassieke stijl zoals in het begin.”

“Vanaf de eerste maten van de Sonate opus 69 is het duidelijk dat de cello, in tegenstelling tot de vroegere sonates een gelijkwaardige partner van de piano is geworden. De cellist krijgt de kans om in alle registers te zingen, speelt veelvuldig in dialoog met de pianist en verdubbelt vrijwel nooit de partij van de linkerhand. Na het voornamelijk zangerige openingsdeel (Allegro ma non tanto) waarin het citaat uit de
Johannespassie (Es ist vollbracht) van J.S. Bach een ingetogen hoogtepunt vormt, volgt een typisch Scherzo dat met syncopen, versieringen en virtuoze loopjes in mooi contrast staat tot het eerste deel. Het Adagio blijkt al na 19 maten een inleiding tot de Finale te zijn. Die sluit dit meesterwerk uiteindelijk optimistisch af. “