De standaard voorbij

Een standaardconcert bestaat uit een kort orkestwerk (een ouverture of iets dergelijks), een concertant werk en een lang orkestwerk (vaak een symfonie). Dat is al zo sinds het einde van de negentiende eeuw en ook dit concert gaat daar niet tegenin.

Maar wie zet er zo gauw een werk van Franz Xaver Richter op zijn programma? Een van de grootste Oostenrijkers van de generatie vóór Mozart en Haydn, meester van het rococo, laat zijn dat hij de oude barokke vormen nog steeds in zijn vingers heeft. Met zijn serieuze Adagio en fuga opent het concert.

Daarna volgt een vioolconcert van Mozart. Omdat we met een strijkorkest te maken, betekent dat: de blazerspartijen moeten worden weggelaten of vervangen. Voor veel orkesten zou dat reden zijn om het niet te doen. De dames en heren van De Lente laten horen dat het uitstekend kan. En wie duikt daar op de viool op? Een jonge Jaap van Zweden. Tegenwoordig kennen we hem beter als dirigent, anno 1989 was dat zeker nog niet zo.

Wat zouden ze als symfonie kiezen? Kijk eens aan, een strijkkwartet van Beethoven. Een laat strijkkwartet nog wel. Riskante keus. De vroege kwartetten van Mozart en Haydn kunnen uitstekend door een compleet strijkorkest gespeeld worden, die zijn gemakkelijk zat. Maar de late Beethoven? Dat is andere koek. Gelukkig zijn de leden van dit orkest geen koekenbakkers. Maurice Broussard ook niet. Hij zorgt er wel voor dat het orkest mag schitteren op plekken waar dat kan, terwijl op plekken waar dat moet de bezetting teruggaat naar enkelvoudig. Zo horen we op dit concert een preklassiek, een klassiek én een postklassiek werk.