za 20 juli 2024, 17:00 uur – House of Hard Bop.
Wonderboy Lee Morgan (foto) maakt in 1956, hij is dan 18 jaar!, zijn plaatdebuut bij Blue Note Records – Lee Morgan Indeed! Zijn discografie bij het toplabel zal oplopen tot ruim 25 titels. Twee jaar later, in 1958, is hij frontman bij Art Blakey’s Jazz Messengers. Een bliksemcarrière. Aan die carrière, overigens bepaald geen evenwichtige, komt na vijftien jaar een dramatisch einde. Een pistoolschot van zijn ex wordt hem fataal. Morgan is dan 33.
Hij ondergaat de invloed van trompetvirtuozen Dizzy Gillespie en Clifford Brown. Met een vlekkeloze techniek, beheersing van het hoge register en een krachtige toon, spuit Morgan vuur uit zijn instrument. Vooral in zijn jonge jaren gunt hij zichzelf geen moment rust in uptempo solo’s. Later, onder invloed van Miles Davis, leert hij zichzelf meer ‘ruimte’ (space) in te bouwen. Morgan: “You have to learn how to use space. If there hadn’t been Miles, I probably would still be trying to put in as much as I could get in a chorus.”
Eén dag na zijn debuutopname Lee Morgan Indeed! wordt hij als vervanger gevraagd voor trompettist Art Farmer bij een studiosessie (Savoy) van tenorist Hank Mobley. Savoy brengt de plaat uit onder de titel Introducing Lee Morgan. Morgans foto op de hoes, zijn naam in grote letters, de naam Mobley is nauwelijks leesbaar. Zal Hank niet blij mee zijn geweest. En Blue Note ook niet.
Hank Jones piano – Doug Watkins bas – Art Taylor drums. U hoort alle zeven stukken.
- Hank’s Shout, een compositie van Mobley, is de energieke opening. De bluesvorm is ook hoorbaar in het thema: a-a-b.
- Nostalgia (Fats Navarro) neemt wat terug in tempo. Intro door pianist Hank Jones, met zijn aangenaam subtiele toucher. Relaxte solo van Morgan op gestopte trompet. Vóór het hernemen van het thema een vier-om-vier dialoog tussen tenor en trompet.
- Het tempo van Nostalgia wordt gehandhaafd in Bet van Doug Watkins. Na het unisono geblazen thema improviseren trompet, sax, piano en bas ieder twee chorussen, waarna drummer Taylor zich ook laat horen.
De resterende vier, wat kortere stukken gaan zonder onderbreking in elkaar over – een medley. Elk stuk een andere solist. Ieder zijn beurt, de drummer uitgezonderd.
4. De standard Softly, as in a Morning Sunrise is een feature voor bassist Watkins. De overgang naar de ballad
5. P.S. I Love You verloopt niet soepel. Er is ook die break in het tempo. Morgan soleert.
6. Het ballad tempo blijft in Easy Living. Hank Jones.
7. Hank Mobley sluit af met That’s All.
———————————————-
Vier jaar later verschijnt Lee-Way, ook wel gespeld als Leeway, bij Blue Note. (Mis niet de woordspeling in de titel.) Naast Morgan staat altist Jackie McLean. Verder met Bobby Timmons piano, Paul Chambers bas – ff geleend van Miles Davis – en Art Blakey drums. Een bezetting met een hoog Jazz Messengersgehalte. Zowel Morgan zelf, als pianist, als drummer maken samen sinds 1958 deel uit van dit top notch hard bop kwintet. Met tenorist Benny Golson en bassist Jymie Merritt zal die Messengersbezetting, met stukken als Moanin’ en Blues March, de geschiedenis in gaan als ‘legendarisch’.
These Are Soulful Days is een compositie van Cal Massey. (In het volgende Nieuwsbericht meer over deze wat minder bekende trompettist/componist.) Het thema bevat een aardig stukje asymmetrie. Bassist Paul Chambers opent de improvisatiechorussen. Morgan neemt, opvallend, de laatste solo. Art Blakey houdt zich nogal koest, maar in de slotmaten komt ie nog even met zijn karakteristieke triolen-pep-figuur.
Midtown Blues van Jackie McLean slingert ons de Soul sfeer in. Drummer Blakey kiest voor een – eveneens karakteristieke – backbeat die hij niet meer loslaat.
In de volgende uitzending meer van dit album.
House of Hard Bop – Eric Ineke
