Het Strijkkwartet

De componisten die ik vandaag aan de orde stel zijn allen na de oorlog geboren. Voor hen zijn de ontwikkelingen in de jaren veertig en vijftig enerzijds een vaststaand gegeven (en dus minder terrein van innoverend onderzoek dan dat voor hun leermeesters was) en tegelijk ook al weer passé.

Nymphéa uit 1987 van de Frans-Finse componist Kaija Saariaho met als ondertitel Jardin Secret III, verwijst naar een gedicht van Arseny Tarkovsky, maar ook de waterlelie, en in het bijzonder de waterlelies van Monet!

Kort na 2000 maakte Edith Canat de Chizy zich steeds meer los van strakke vormen en intellectuele structurele technieken. Haar eerste strijkkwartet (van inmiddels een vijftal) is een resultaat van een gevoel van jubel en tot leven komen. Vandaar ook de titel van dit kwartet ‘Vivere’.

Philippe Hersant wordt in Frankrijk vooral gezien als een vertegenwoordiger het postmodernisme. Zo horen we in zijn werken geregeld herinneringen aan de klankenwereld van Beethoven en Schumann voorbij komen. Ook in zijn Vierde strijkkwartet uit 2014, dat de ondertitel Der gesternte Himmel of The Starry Sky heeft, en waarin Beethovens tweede Rasumowsky kwartet, opus 59:2, en dan met name het tweede deel ervan centraal staat.