Voor Anna, of ieder ander die dit leest.
Zomaar een selectie uit tien eeuwen westerse muziekgeschiedenis. Vanaf de twaalfde eeuw uit elke eeuw één stuk.
De troubadours hebben ons idee van de romantische liefde vormgegeven. Nog altijd smachten wij zoals zij smachtten.
De Notre Dameschool maakte de westerse muziek meerstemmig. Elk akkoord dat je hoort bestaat uiteindelijk dankzij hen.
Wij kunnen bij het eindeloze Amen niet meer de devotie van een middeleeuwer voelen. Maar we kunnen nog wel in verrukking raken.
Een pareltje van de vroege renaissance. Het kost een beetje moeite om je in te luisteren, maar die loont het.
Een stuk met schrijnende dissonanten, van een componerende zondaar vol berouw.
In de zeventiende eeuw was de barok nog jong en waren componisten nog volop aan het experimenteren. Let maar eens op wat een heerlijke jankeffecten de extreme chromatiek in dit stuk teweegbrengt!
Hoe zou het zijn om in dit koor mee te zingen?
Wie het heeft geschreven is niet duidelijk, maar voor liefhebbers van alles wat romantisch en 'wuchtig' is, zal dat niet ter zake doen.
Sommigen vonden dat Cage de piano geweld aandeed door haar te prepareren. Die mensen hebben het resultaat niet gehoord...
Een haren-te-berge-rijzend stuk dat mij in één klap fan maakte. Deze componiste moet mee op de ark!
