Benjamin Britten. Cello Suites. Quirine Viersen, cello.
[Globe GLO 5259]
Cellosuites: nr. 1, opus 72 – nr. 2, opus 80 – nr. 3, opus 87.
De drie cellosuites van Benjamin Britten 1913-1976) kennen een interessante ontstaansgeschiedenis. Die begon in september 1960, in de Royal Festival Hall, waar het Tweede celloconcert van Dmitri Sjostakovitsj zijn Londense première beleefde, in het bijzijn van de componist, met naast hem Britten, door Sjostakovitsj speciaal voor deze bijzondere gelegenheid uitgenodigd. Beide mannen hadden elkaar nog niet eerder ontmoet, al zal er van de kant van de Rus zeker bewondering zijn geweest voor Brittens composities. Anders valt die uitnodiging niet goed te verklaren. Na de uitvoering nam Sjostakovitsj Britten mee naar de cellist van die avond: Mstslav Rostropovitsj (Slava), aan wie het Celloconcert was opgedragen. De sfeer was uitermate hartelijk, het klikte, er was grote bewondering over en weer, er werd zoals gebruikelijk, door Slava stevig omhelsd en…Britten ging de deur uit met een nieuw opdrachtwerk, direct ‘from the horse’s mouth’. Hij zette zich al kort daarop aan het componeren van zijn Cellosonate, die hij samen met Slava al een jaar later op de plaat zette. Uit die vriendschap kwam uiteindelijk meer voort: de Cello Symphony en de drie Cellosuites, de Eerste in 1964, de Tweede in 1967 en de Derde in 1971. Alle drie werden door Slava tijdens het fameuze, door Britten geleide Aldeburgh Festival ten doop gehouden, in respectievelijk 1965, 1967 en 1971. Tussen de bedrijven door schreef Britten voor Slava ook nog een nieuwe cadens voor Haydns Celloconcert in C.
