Dick de Graaf – Soundroots

New Orleans is de bakermat van de jazz. De cocktail van stedelijke ragtime en landelijke blues, gespeeld door een improviserende blaaskapel, had ook nergens anders kunnen ontstaan dan in deze stad, waar naast grote armoede en ongelijkheid ook relatieve tolerantie heerste en waar alle bevolkingsgroepen noodgedwongen met elkaar in contact kwamen. Jazzmusici en andere jazzfanaten gaan er verplicht een keer heen in hun leven.

Saxofonist Dick de Graaf nam er zijn cd Soundroots op. Maar wie een plaat vol nostalgische dixieland verwacht, komt bedrogen uit. De Graaf zette muziek uit de hele twintigste eeuw op zijn schijf, en legde de focus bij naoorlogse pop. Een gruwel voor puristen als Wynton Marsalis, die altijd roepen dat de jazz zich verre moet houden van die vreselijke rockmuziek. Een eerbetoon aan de traditie volgens De Graaf. Jazz heeft vanaf het prille begin popliedjes als basis voor improvisaties genomen. Dat we nu, naast George Gershwin en Irving Berlin, ook liedjes van de Beatles, The Who en Stevie Wonder als basis nemen, dat is toch vanzelfsprekend? In dit concert horen we hoe dat in zijn werk gaat.