Chaotische muziek met de Franse slag en een flinke knipoog.
Hij is niet de bekendste onder de Nederlandse componisten, maar af en toe duikt hij toch wel op in een programma. Hier in 2003 vinden we zelfs een heel concert gewijd aan zijn muziek – niet eens in zijn thuisstad Den Haag, maar in Rotterdam.
We leren De Clercq kennen als een typisch postmodern componist. Hij schrijft muziek over muziek, muziek die continu in woord en daad naar andere, oudere muziek verwijst, vrijwel nooit zonder knipoog. In Und hörest du nicht… horen we natuurlijk niets anders dan een verwijzing naar Erlkönig. En wat te denken van Crépuscule – zogenaamd een opera in een proloog en drie akten, maar in werkelijkheid een chaotisch door-elkaar-gemusiceer van amper veertig seconden lang? Opvallend zijn de vele Franse titels. Tja, De Clercq is tenslotte Hagenaar… Of is het een verwijzing naar het werk van Erik Satie, die, hoewel hij een stuk minder chaotisch klonk, al postmoderne muziek maakte lang voordat ‘postmodern’ een woord werd?
