Marietta Petkova opnieuw

Opnieuw lijkt het een vrij conventioneel programma te worden. Lijkt. Want na een stukje Bach, een sonate van Mozart en een ballade van Chopin krijgen we een stuk van Brian Chemey te horen. Brian wie? Een “jonge Canadese componist” staat er in onze gids. Jong is relatief: de man is van 1942 en wordt dat jaar dus al vijftig. Het stuk dat er klinkt is wel nieuw. “Quelquefois, à l’ombre de la nuit…au lointain…” doet denken aan Debussy, maar net als je daar lekker in zit, vliegt de pianist naar de bassen, die er met groot volume in hameren. Wat wil de componist ermee zeggen? Een onverdeeld goede nachtrust heeft hij niet. Nachtmerries lijken minstens zo frequent als mooie dromen. Gelukkig kun je het allemaal verwerken – tenminste, als je zo goed piano kunt spelen als Marietta.