Narratio Quartet I

Beethoven (1770-1827) was in zijn laatste jaren na een zware crisis weer aan het componeren geslagen, maar echt populair maakte hij zich niet. De stokdove componist leefde in zijn eigen wereldje, ook artistiek gezien. Net nu de stad en de wereld aan zijn grote werken uit de jaren 1800 en 1810 gewend waren, ging hij nóg een paar stappen verder. In 1824 werd zijn Strijkkwartet opus 127 boven de doopvont gehouden, en bijna niemand begreep het. Sommige mensen gaven dat ook eerlijk toe: “Die nieuwe muziek van Beethoven, die moet je niet willen begrijpen. Dat snappen we misschien later nog weleens.” Anderen maakten het werk belachelijk: je kon wel merken dat Beethoven niets meer hoorde. En dit was nog maar het begin: Beethoven zou de twee jaar daarop nóg vier kwartetten schrijven, sommige nog heel wat onorthodoxer dan opus 127.

Een jaar of tweehonderd later vinden we Beethovens late kwartetten nog altijd lastig. Ongewone vormschema’s, geheimzinnige samenklanken, eindeloze trillers en andere melodische bijzonderheden – wat wil de componist van ons? Maar we zijn het er wel over eens dat deze late werken tot de top van zijn oeuvre behoren – niet eens zozeer beter dan zijn eerdere werk, maar vooral subliem. Het is muziek die compleet in zichzelf is gekeerd, die niet intenser kan, niet persoonlijker, niet nóg meer naar zijn eigen wetten kan luisteren. Vandaag is het de beurt aan het Narratio Quartet om dit intens persoonlijke verhaal te vertellen.

Het kwartet wordt voorafgegaan door een bewerking van Bachs koraalvoorspel Schmücke dich, o liebe Seele. De vierstemmigheid die veel van Bachs orgelwerken domineert maakt het uitstekend geschikt voor strijkkwartet.