Theo Loevendie, de kale eminentie van de Nederlandse muziek, was ook anno 2004 al een retrospectieve waard.
Theo Loevendie is in ons vaderlandse muzieklandschap een eenling. Tegelijk is hij zo Nederlands als het maar kan. Een eenling is hij omdat Loevendie niet bij een of andere school of stroming hoort. Er zijn wel componisten die iets vergelijkbaars doen, maar die hebben toch een andere achtergrond, insteek of filosofie. Typisch Nederlands, ja typisch Amsterdams, is zijn mengeling van jazz en klassieke muziek. Wat hij doet, herinnert sterk aan het werk van Willem Breuker of Misha Mengelberg. Het verschil zit in het klinkend resultaat: Loevendie streeft veel meer dan die anderen naar een aansprekende muziek, naar muziek die gemakkelijk in het gehoor ligt. En passant laat hij zich ook graag door de oosterse muziek beïnvloeden. Loevendie was jarenlang met een Turkse getrouwd en spreekt de taal, dat merk je in zijn muziek.
In dit concert horen we een zevental werken van Loevendie. Plaats delict is De Doelen in jazzstad Rotterdam. Het concert opent met Fanfare en dat is toepasselijk: de componist vertelt vaak hoe hij als kind al ‘met de muziek mee’ wegliep als er een muziekkorps voorbijliep. Verderop horen we de componist rechtstreeks, als improvisator en als verteller bij zijn eigen muziek.
