Zaterdagnacht vond een memorabel en uniek concert plaats: een intiem optreden door het echtpaar Mariana Flores & Leonardo García Alarcón met luitliederen van John Dowland.
Zaterdag 29 augustus 2015, 24.00 uur, Hertz TivoliVredenburg Utrecht
Mariana Flores & Leonardo García Alarcón – Dowlands luitliederen
door Irene Stolp
In dit concert zou oorspronkelijk luitist Hopkinson Smith de Argentijnse sopraan Mariana Flores begeleiden, maar wegens omstandigheden kon hij niet in Europa zijn en werd hij vervangen door klavecinist, dirigent en Flores' echtgenoot Leonardo García Alarcón.
Mariana Flores studeerde zang in haar geboorteland Argentinië en aan de Schola Cantorum Basiliensis, zong bij Ensemble Elyma van Gabriel Garrido en is nu vaste sopraan van Cappella Mediterranea van Alarcón. Zij is één van mijn favoriete zangeressen en ik was erg benieuwd hoe zij Dowland zou aanpakken.
Dit onverwachte echteliedenoptreden pakte wonderwel uit, het werd ingetogen, ontroerend en intiem. Het intieme werd versterkt door de kaarsjes op het podium, het nachtelijke uur, de duistere zaal en de (per ongeluk) blote voeten van Mariana Flores.
Al vanaf de eerste gezongen noot dwongen de musici om naar hen te luisteren, het publiek werd als het ware de wereld van Dowland ingezogen. Het eerste werk was “Hear me, O God” van Alfonso Ferrabosco, ingetogen gebracht. Maar de sfeer werd nog spannender en intiemer door het tweede werk: “I saw my lady weepe” van John Dowland. Leonardo speelde dit op het luitregister van het klavecimbel, heel toepasselijk een luit nabootsend. Mariana fluisterde haast de tekst, alsof ze zelf dit lied gisteren had geschreven. Ze voerde het zo uit, alsof het haar eigen emoties betreft en het nieuw geschreven liedjes zijn.
Mariana was in staat om deze ingetogen sfeer vast te houden in de luitliederen van Dowland. Tot in zijn laatste lied “In Darkness let me dwell”. Daar vond opeens een ommekeer plaats bij de regel “My music, hellish jarring sounds”. Alsof ze iedereen wakker wilde schudden, of dat ze zich opeens niet meer kon inhouden. Het luitregister werd overgenomen door het gewone register op het klavecimbel, en Mariana pakte opeens uit. Het concert werd opeens expressief, en bij het slotlied “Sweeter than Roses” uitbundig.
Ook het publiek werd uitbundig, en smeekte om een toegift. Dat werd een melancholieke versie van “Flow my tears” van Dowland. Naderhand moest ook het publiek zich herpakken, want Mariana hield de achtergebleven stilte en spanning nog lang aan. De twee echtelieden bedankten het applaus hand in hand en met hun handen bij het hart. Wat een warme en dankbare mensen.
Eenmaal buiten de zaal gekomen, was de overgang erg groot: van 17e-eeuwse Engelse melancholie en Argentijnse ingetogen passie naar een in de hal van TivoliVredenburg klinkende popmuziek en swingende jongeren…. Ik werd vanuit mijn droomwereld terug op aarde gesmakt, maar wat had ik een bijzondere gebeurtenis meegemaakt.
