Deze maand in de schijnwerper: Georg Philipp Telemann (1681-1767). De Noordduitse veelschrijver werd lange tijd ondergewaardeerd ten opzicht van zijn tijdgenoot Johann Sebastian Bach. De hoeveelheid composities die Telemann produceerde – schattingen lopen uiteen van 3000 tot nog meer werken – speelt daarbij een rol. Wie zo veel schrijft, kan niet altijd goed zijn. Het syndroom van Willy Vandersteen, zou je kunnen zeggen. Maar Bach en Telemann hadden groot respect voor elkaar.
Herwaardering
In de twintigste eeuw kwam de herwaardering van Telemann op gang. Dat leidde ook tot onderzoek, wat weer nieuwe stukken (nog meer!) aan het licht bracht, en tot heruitvoeringen van onbekend of verloren gewaand werk. In deze uitzendingen horen we werken waarmee Telemann vaak wordt geassocieerd, naast minder bekende maar niet minder boeiende stukken. Verrassend voor velen is wellicht zijn verklanking van het lijdensverhaal. Veel fluitisten en violisten zien uit naar het moment waarop ze zijn fantasieën kunnen spelen. Een Telemann-evengreen is zijn Tafelmusik: onderhoudende, instrumentale muziek voor kleine en vrij grote bezetting, ideaal voor feesten en partijen. Muziek terwijl u schranst dus, of, in het juiste jargon: Gebrauchsmusik. Maar ook boeiend voor niet etende luisteraars en musici en in deze uitvoering (net als de overige werken) gespeeld door specialisten op dit terrein. Veel meer dus, dan muziek voor erbij.
In de schijnwerper:
1.Brockes-Passion (delen). Koor, orkest en solisten o.l.v. René Jacobs.
2.Tafelmusik (delen). Amsterdam Baroque Ensemble o.l.v. Ton Koopman.
