Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Over Corry Brokken (1932-2016).
Ze was een van de Grote Nederlandse Zangeressen. Vooral bekend natuurlijk door haar winnende Songfestivallied (de editie 1957), maar daarnaast heeft ze tal van prachtige weemoedige liedjes opgenomen. Nogal wat nummers die van oorsprong uit Frankrijk komen, maar ook het betere liedmateriaal van Gerard Cox, Jules de Corte, Toon Hermans, Ernst van Altena, Bertolt Brecht, Irving Berlin. Getrouwd met producent René Sleeswijk was ze de vedette in grote shows, ook buiten de grenzen. En naast hits als ‘Milord’ (het prostituee-lied dat een fikse rel veroorzaakte) bouwde ze aan het fraai oeuvre van gevoelige luisterliedjes. Vrij abrupt stopte ze met de showbusiness, ging rechten studeren, werd advocaat en later rechter. Twintig jaar later maakte ze een voorzichtige comeback met een nieuw album en enkele theaterproducties. In het Paleis van de Weemoed dit keer een monumentje voor Corry Brokken met een uur lang onverslijtbaar repertoire als het smekende ‘Ga niet weg’, ‘Er rest mij niets’ (de vertaling van ‘Et maintenant’), het sensuele ‘Blijf nog even bij me’, het wrange ‘Hou je van hem?’ over een vrouw die haar man verliest aan een ander, het melancholieke ‘Hoe je handen streelden’ en natuurlijk het kleurrijke ‘La Mamma’.
