Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel.
Conny Stuart met Zeur niet, uit ‘Heerlijk duurt het langst’ en verder een optimistische en lekker rauw gezongen levenswijsheid van Ella Fitzgerald. Vera Lynn die ons de vrolijkheid van de fluitketel voorhoudt, Billie Holiday met ‘I’m painting the town red’, Jasperina de Jong, Clark Terry, Duke Ellington, Wim Sonneveld in een onbekend en ontroerend liedje over eenzaamheid, de Duitse zanger Max Raabe met z’n Palast Orchester die de sfeer van de Duitse dansorkesten uit de jaren twintig en dertig doet herleven. En ook een glorieuze ‘High Fidelity’-opname door de voormalige ‘King of jazz’ Paul Whiteman van ‘An American in Paris’, de compositie waarin George Gershwin trefzeker en luisterrijk de sfeer van de Franse Lichtstad uit de jaren twintig met z’n taxi’s, café-geluiden, Eiffeltoren en kathedralen oproept. Het Paleis van de Weemoed brengt, als altijd, het verleden naar het heden.
