Meesterlijk & onderschat. Een Paleis over Johnny Hartman.
Hij was al dood en begraven toen Clint Eastwood z’n stem liet klinken op de soundtrack van ‘The Bridges of Madison County’ en de wereld ontdekte wat een geweldige zanger Johnny Hartman was geweest.
Veertig jaar eerder zat bijna niemand te wachten op een zwarte zanger die, beïnvloed door Sinatra en Billy Eckstine, niet voor de blues koos, maar in een keurig pak romantische ballads zong.
Platen maakte hij nauwelijks, en dat werd nog erger nadat hij 1963 een schitterend album maakte met John Coltrane – daarmee was z’n lot bezegeld: hij werd voortaan gezien als jazz-zanger, en kwam er daardoor nauwelijks meer aan te pas in ‘pop-clubs’.
Wat Hartman kenmerkte, was dat hij trouw bleef aan de oorspronkelijke melodie en, net als Billie Holiday, van een middelmatig lied al iets prachtigs wist te maken – laat staan wat hij met goed materiaal kon. Zoals met het lastige ‘Lush Life’, waarvan hij volgens de maker ervan, Billy Strayhorn, de definitieve versie vastlegde.
Een uur lang Johnny Hartman (1923-1983).
