De vergeten grootheid Lee Wiley.
Ze was oogverblindend mooi, had een stem waarvan de klank werd vergeleken met whiskey en die mannen deed verlangen om met haar naar bed te gaan. Bovendien was ze de eerste zangeres die, al in de jaren veertig, ‘songbook-albums’ ging maken, te beginnen met een prachtplaat over het oeuvre van George Gershwin. Haar vocale adagium was ‘less is more’. Ze was, zei orkestleider Max Kaminsky, haar tijd ver vooruit en zou later door iederéén worden nagedaan.
Wiley leidde een turbulent leven, een ex-echtgenoot noemde haar ‘de enige heks die niet was verbrand’ en ze liet een oeuvre na dat was opgetrokken uit melancholie en erotiek.
En toch is ze inmiddels nagenoeg vergeten.
Een ode aan ‘de Indiaanse prinses’ Lee Wiley (1910?-1975).
