In tegenstelling tot veel Franse componisten van zijn generatie, had Godard niet veel op met de vaak sensuele, sterk chromatische muziek van Richard Wagner, die gaandeweg steeds meer vakbroeders, ook in Parijs het hoofd op hol had gebracht. Hij oriënteerde zich liever op de Franse muziek van weleer, van de elegante 18e eeuw, maar ook Mozart en Mendelssohn.
Hoe anders zijn de late composities van César Franck, die wèl gecharmeerd was van de chromatiek van Wagner, hoewel naast de meerstemmige complexiteiten van de werken van Bach. Bijzonder in het strijkkwartet van Franck is de grote spanwijdte ervan die door korte cellen aan de hand van een ingenieuze kiemceltechniek aaneengesmeed wordt.
Benjamin Godard (1849-1895) – Strijkkwartet in g-kl.t., opus 33 (1876)
(3). Andante quasi adagio, (4) Allegro
Uitvoerenden: Quatuor Élysée
CD: Timpani
César Franck (1822-1890 – 1889) – Strijkkwartet in D-gr.t. (1889)
(1) Poco lento – Allegro, (2) Scherzo. Vivace, (3) Larghetto, (4) Finale. Allegro molto
Uitvoerenden: Quatuor Danel
CD: CPO
