Doris Day – The Singer.
Muziekpublicist Will Friedwald noemt haar ‘een van de meest onderschatte vocalisten van de afgelopen zeventig jaar’ en plaatst haar met haar beste opnamen in dezelfde ‘league’ als Sinatra of Ella Fitzgerald.
De albums ‘Day by Day’ en ‘Day by Night’ kwalificeert hij als ‘the most erotic vocalizing you’ll ever hear’ en hij vergelijkt haar stem daarop met de tenorsax van Stan Getz of Ben Webster.
Maarrrr, slechts weinigen kennen haar als sublieme zangeres, omdat die kwaliteit overschaduwd raakte door belabberde filmrollen en de tientallen hit-singles met vaak triviaal materiaal.
Daarentegen: op haar albums – vaak volgens het ‘concept’-idee dat ook Sinatra hanteerde – was een andere Day te horen. Die melancholiek kon croonen (op het vroege ‘Day Dream’), aangenaam kon swingen (op ‘Duet’ met het jazztrio van André Previn), jazzy was met trompettist Harry James, broeierig klonk op het bossa-album ‘Latin for Lovers’.
En die zich bovenal met repertoire uit het Great American Songbook manifesteerde als een ‘verhalenverteller’ die zich geheel in dienst stelde van de tekst: ‘The story comes first,’ vond ze. ‘I have to sing in somebody’s ear.’
Deze week zou ze 100 zijn geworden. Vandaar een Paleis met de ándere Doris Day.
