Aandacht voor aflevering 3 van een miniserie die gewijd is aan buitenbeentje Billy Byers (trombonist, componist en arrangeur).
De artistieke leiding van het RCA-label heeft een rotsvast vertrouwen in de ontwikkelingsmogelijkheden van Billy Byers, en daarom deinzen ze er niet voor terug om Coleman Hawkins, een robuuste vedette van 51 jaar, te koppelen aan een 28 jarige arrangeur die de wereld nog moet veroveren.
Byers krijgt de beschikking over een fors budget waardoor hij royaal kan uitpakken met drie verschillende bezettingen.
Een orkest met 15 strijkers, 4 blazers, 2 slagwerkers plus Hank Jones (piano en celesta), Jack Lesberg (bas) en Osie Johnson (drums) neemt achtereenvolgens Body and Soul, The day you came along, Have you met Miss Jones en The essence of you (een compositie van Coleman Hawkins) voor zijn rekening.
Een band met 7 strijkers en 9 blazers plus Hank Jones, Marty Wilson (vibrafoon), Barry Galbraith (gitaar), Milt Hinton (bas) en Osie Johnson begeleidt Coleman Hawkins in wederom vier stukken: Little Girl Blue, I never knew, Dinner for one please, James en There will never be another you.
Tenslotte horen we Hawkins als solist met een reguliere big band bezetting, met nogal wat prominenten aan de lessenaars: Charlie Shavers, Ernie Royal en Nick Travis bij de trompettisten, Urbie Green en Chauncey Welsch bij de trombonisten en een saxofoonsectie met o.m. Hal McKusick, Al Cohn en Zoot Sims. De ritmesectie bestaat wederom uit Hank Jones, Marty Wilson, Barry Galbraith, Milt Hinton en Osie Johnson.
Voor deze bezetting heeft Billy Byers, behalve I’m shooting high , drie composities van Coleman Hawkins uitgewerkt: The Bean stalks again, His very own blues en Bean and the Boys.
Kennelijk is men bij RCA Victor zo tevreden met The Hawk in Hi Fi (de vindplaats van de twaalf stukken die ik in drie blokjes van vier in deze uitzending laat horen) dat Coleman Hawkins een half jaar later alweer in de studio staat om een soortgelijk project op te nemen: The Hawk in Paris. De stukken vertonen een thematische eenheid omdat ze alle twaalf over Parijs gaan of associaties met Parijs oproepen, geschreven door Franse en Amerikaanse componisten. Overigens is RCA voor dit project met een andere arrangeur in zee gegaan: Manny Albam. Net als Billy Byers, in een later stadium, heeft Manny Albam (als baritonsaxofonist) veel opgestoken in de band van de voortvarende tenorsaxofonist Georgie Auld. Met name de arrangeurslessen van Budd Johnson, die een tijdje verbonden was aan de band van Georgie Auld, raakten een gevoelige snaar bij Manny Albam.
De bezettingen waarmee Manny Albam The Hawk in Paris moet voltooien zijn lang zo omvangrijk niet als de bezettingen die Billy Byers ten dienste stonden voor The Hawk in Hi Fi, maar de arrangementen van Manny Albam zijn veel levendiger en kleurrijker dan die van zijn collega Billy Byers.
In een orkestratie met trombone (Urbie Green), fluit (Romeo Penque), harp (Janice Putnam), vijf violen, twee cello’s plus een ritmesectie horen we van de elpee The Hawk in Paris vier stukken: April in Paris, Mon homme, La vie en rose en La Mer.
Ook hier is de uitzonderlijk smaakvolle en alerte drummer Osie Johnson weer van de partij, net als in de twee vorige afleveringen van de Billy Byers-story.
Osie Johnson overleed in 1966 op 43-jarige leeftijd, aan nier-falen. Tijdens de voorbereidingen voor deze uitzending stuitte ik op de enorme omvang van zijn discografische nalatenschap: in zijn korte leven heeft hij deelgenomen aan meer dan 670 (!) opnamesessies, maar in de jazzliteratuur zijn er nauwelijks meer dan terloopse zinnetjes aan hem gewijd.
Een oplettende en intelligente jazzliefhebber, Steve Wallace, heeft in augustus 2014 deze beschamende lacune in de jazz geschiedschrijving aan de kaak gesteld door zelf online een prachtig essay te publiceren: The strange case of Osie Johnson.
In een uitgebreid, zeer leesbaar betoog gaat hij nader in op de redenen die tot de verwaarlozing van Osie Johnson hebben geleid, de context waarin Osie Johnson tot die waanzinnige productie is gekomen en de kenmerken van zijn stijl. Het is een buitengewoon informatief en liefdevol geschreven artikel van 9 pagina’s waarin eer wordt bewezen aan een belangrijke en ook nog eens buitengewoon sympathieke jazzmuzikant. Ga het lezen: Peter Erskine, Adam Nussbaum, Eric Ineke, Bill Crow en Butch Miles plus de dochter van Osie Johnson gingen u voor.
Ook in de komende uitzendingen zullen we Osie Johnson weer aan het werk horen.
