Muziek uit vervlogen jaren.
De Amerikaanse Revelers, het kwintet (vier close harmony-zangers en een pianist) dat in de jaren twintig de inspiratiebron werd voor verfijnde samenzang van The Comedian Harmonists.
Ook een zangeres over wie de verwachtingen hooggespannen waren, maar die uiteindelijk koos voor een bestaan als huisvrouw, Lurlean Hunter op haar album ‘Night Life’.
Billie Holiday (‘It’s too hot for words’), een Beatles-medley door de veelgeprezen jazzvocaliste Roberta Gambarini, de kleine, grote trompettist Roy Eldridge met Herb Elis, Ray Brown en Stan Getz (‘Tin roof blues’)
Wim Sonneveld met een tragi-komische meezinger in Louis Davids-stijl, die heimelijk voor hem was geschreven door de ‘foute’ maar briljante Jacques van Tol; Edith Piaf (‘Mon manége à moi’), ‘The Genial Hawaiians’ Jim & Bob met de ‘St. Louis Blues’ – en dezelfde compositie door Cannonball Adderley.
En uit de gouden eeuw van de lichte muziek Robert Renard en z’n orkest
