Fado is de muziek van de Portugese volksaard, maar ook wij Nederlanders zijn er gek op.
Zuid-Europeanen staan wijd en zijd bekend om hun temperament. Emoties laten ze de vrije loop en in plaats van zich in te houden, dikken ze het liever wat aan. Overdreven? Vast wel, want stereotypen kloppen zelden en overal op de wereld vind je zowel extraverte als introverte mensen.
Als we het hebben over de fado, klopt het stereotype echter helemaal. Als ze gaan zingen, zwelgen Portugezen al gauw in hun gevoelens, en is het noodlot (fado) altijd aanwezig. Ondanks deze weinig opbeurende boodschap was fado jarenlang een wapen in handen van Portugal. In een tijd dat het land met wantrouwen werd bekeken (want: een dictatuur) vielen noorderlingen massaal voor de zang van Amália Rodrigues.
Na de val van de dictatuur vervielen de laatste bezwaren tegen de fado. Bovendien konden fadistas gemakkelijker naar het buitenland. Eén van de eersten die dat deed was Maria de Fátima. Zij trad in 1981 op in Amsterdam – en besloot er maar meteen te gaan wonen. Sindsdien heeft het aan belangstelling voor haar werk niet ontbroken en heeft ze talloze concerten hier te lande gegeven. U hoort er nu één van.
Sinds eind jaren negentig is er nog een fadista die het in Nederland goed doet. Cristina Branco, want over haar hebben we het, is niet in Amsterdam gaan wonen maar brak er wel door. Toen ze in 1997 in Zaal 100 optrad, had ze nog geen plaat uitgebracht. Maar zie, haar concerten aldaar werden tot livealbum verwerkt en haar naam was gemaakt. Bij één van die concerten waren wij aanwezig. Het spreekt vanzelf dat we u dit laten horen.
