Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Vandaag over de geheime klasse van Doris Day.
In z’n boek ‘A biographical Guide to the Great Jazz and Pop Singers’ noemt de gezaghebbende muziekauteur Will Friedwald haar een van de meest onderschatte vocalisten. Volgens hem hoort Doris Day met haar beste opnamen thuis in dezelfde klasse als Frank Sinatra of Ella Fitzgerald, maar omdat ze wereldberoemd werd met vooral luchtige films en up-tempo hitparade-materiaal is haar talent als zangeres nogal overschaduwd geraakt.
Haar vocale klasse is te vinden op de reeks concept-albums die ze, net als Sinatra, vanaf het midden van de jaren vijftig is gaan maken. Weemoedige balladen, bluesy heimweeliederen, sensuele love songs, gezongen met die kenmerkende stembanden die voorzien zijn van een mooi hees korstje. Waarbij ze haar vaardigheden als actrice ten volle benutte als zangeres. ‘There is,’ zegt Friedwald, ‘no one who sings a love song more tenderly and convincingly.’ En ook: ‘It is hard to think of another human voice that is so luxuriously sensual.’
Bij vakgenoten oogstte ze altijd al erkenning. Begonnen bij een big band had ze Ella Fitzgerald als Grote Voorbeeld. Bing Crosby noemde haar de beste na Fitzgerald, Sinatra stelde haar ten voorbeeld aan jonge vocalisten en Sarah Vaughan zei simpelweg: ‘I really dig Doris Day.’
Op 3 april werd ze 90. Ter gelegenheid van die verjaardag een uur lang Doris Day. Met materiaal uit het Great American Songbook, jazzy repertoire met het André Previn Trio, maar ook pop songs die bekend werden door onder meer Elvis Presley.
