Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Vandaag over Perry Como.
‘Mr. Nice Guy’ wordt hij wel genoemd, of ook wel ‘Mr. Class’, of simpelweg ‘Mr. C.’ Als kapper amuseerde Perry Como z’n klanten al met het zingen van vrolijke liedjes, en toen hij daar z’n beroep van maakte, groeide hij uit tot een van Amerika’s meest geliefde entertainers: decennialang gekoesterd om z’n warme persoonlijkheid en z’n plezierige manier van zingen. Hij was geboren als zevende zoon van een vader die zelf ook een zevende zoon was, wat in de Italiaanse traditie geldt als een teken van geluk. Perry Como gold als de meest relaxte van alle vocalisten, hij klonk zelfs zo relaxed dat het er soms op leek of hij tijdens een lied zomaar in slaap zou kunnen vallen, en een minder flatteuze bijnaam was dan ook ‘Perry Coma’. Hij excelleerde in luchtige liedjes als ‘Mandolins in the Moonlight’, maar was ook een bedreven balladeer met nummers als ‘They Can’t Take that Away’, ‘I’ve Got the World on a String’, ‘It’s Easy to Remember’. En terwijl veel van z’n generatiegenoten werden weggevaagd door de opkomende popmuziek, kreeg de carrière van Como in de jaren zeventig nog weer een impuls door z’n mega-hit ‘It’s impossible’.
