Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel.
Nu de Donkere Dagen voor Kerst met rasse schreden naderbij komen, een uur lang van die onbekommerde niets-aan-de-handmuziek die in de jaren veertig en vijftig volop was te horen op de radio, op soundtracks van films en in bioscoopjournaals. Veelal uitermate lichtvoetig, maar wel vaak gemaakt door mensen met een gedegen klassieke opleiding: Charles Shadwell (die drie decennia aan het hoofd stond van het BBC Variety Orchestra), de grootmeester van de lichte muziek (maar klassiek geschoold) Leroy Anderson, de Catalaanse violist, bandleider en cartoonist Xavier Cugat, die het huisorkest leidde van het Waldorf Astoria Hotel, Les Baxter (ooit een van Mel Tormé’s fameuze Mel-Tones), oud-conservatoriumstudent Henri Rene, uit eigen land de Wapiti’s, Skitch Henderson (die z’n voornaam dankte aan z’n vermogen ‘to re-sketch a song in a different key’, Percy Faith, Frank Chacksfield, Robert Sharples, André Popp, en, nu vooruit, ook een klein beetje echte ‘vliegtuigmuziek’ van Helmut Zacharias.
