Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Dit keer staat Lee Wiley centraal.
Ze was een zangeres met een stem waar de zwaarmoedigheid vanaf droop en wier geluid wel is omschreven als pure Southern Comfort. Lee Wiley bezat een oogverblindende schoonheid, gekoppeld aan een explosieve persoonlijkheid. Haar vader was missionaris, haar moeder Cherokee-indiaan. Daarom werd ze ‘de Indiaanse Prinses’ genoemd – al verwees een van haar echtgenoten later naar haar als ‘de enige heks die niet is verbrand’. Op haar vijftiende liep ze weg van huis en begon een bestaan als nachtclubzangeres. Ze leidde een turbulent leven waarin mannen van naam om haar op de vuist gingen. Lee Wiley gold als ‘a musician’s singer’, een vocaliste die vooral zeer door muzikanten werd gewaardeerd en in de jaren dertig was ze de eerste zangeres die ’standards’ ging zingen. Over haar zingen zei ze: ‘Ik zing gewoon zoals ik wíl zingen. Ik weet hoe ik moet ademhalen. Meer heb ik eigenlijk niet nodig. De enige truc die ik weleens toepas, is het vibrato aan- of juist uitzetten. In de jaren vijftig verwelkte haar schoonheid en doofde de belangstelling. Waarmee een wrede voorspelling die ze had gedaan van kracht bleek: in een interview had ze ooit gezegd dat een zangeres die optreedt niet ouder dan 40 moest zijn, omdat zingen nu eenmaal ‘uit een aantal zaken’ bestond. Ondanks haar talent is ze, na haar dood in 1975, vrijwel volledig in de vergetelheid geraakt. In het Paleis van de Weemoed een uur lang de grootse Lee Wiley.
