Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Dit keer over Julie London.
Ze was een zangeres die zelf zei ‘dat ze slechts over een vingerhoedje stem beschikte’, maar met dat vingerhoedje deed ze fabelachtige dingen. Er is wel gezegd dat zij een stem had voor een met rook gevulde kamer. Van haar onderkoelde geluid en de opwindende stroomlijn van haar lichaam (die op de platenhoezen optimaal werd uitgebuit) kregen mannen slappe knieën en werden vrouwen lelijk van afgunst. Julie London begon haar loopbaan als liftbediende, werd in de oorlogsjaren de favoriete pin-up voor Jan Soldaat en ging toen zingen. Voor jazzpianist en songwriter Bobby Troup zat de wereld qua vrouwen simpel in elkaar: de mooie hebben geen talent, en dús zal een goede zangeres er nooit goed uitzien. Dat idee veranderde op slag toen hij op een party Julie London moest begeleiden. Hij werd haar coach en later ook echtgenoot. Zorgvuldig werkte hij het concept uit waarmee zij beroemd zou worden. Haar geluid, dat werd omschreven met termen als ‘sultry’, ‘husky’, breathy’ en ‘intimate’, kwam het beste tot z’n recht met een kleine, intieme begeleiding. Een dat leverde prachtige albums op. Daaruit een greep in dit portret van Julie London.
