Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Vandaag over Sarah Vaughan.
Ze werd aangeduid als ‘The Divine One’, de goddelijke. Haar stemgeluid werd wel vergeleken met ‘vloeibare honing’: een
pure toon, een manier van fraseren alsof haar stem een muziekinstrument was en de souplesse van een jonge panter. Sarah Vaughan, ook wel liefkozend ‘Sassy’ genoemd – al dankte ze die bijnaam ook wel aan haar gepeperde taalgebruik. Ze leidde een turbulent leven met veel feesten, alcohol – vooral cognac – en kettingroken. En toch bleef haar stem tot het bittere einde van een grote schoonheid. Vooral geliefd in de jazz, al heeft ze ook een aantal cross-overs op de plaat gezet, niet tot ieders genoegen overigens en de Nederlandse jazz-expert Michiel de Ruyter noemde sommige van haar commerciële opnamen ‘hoogst onartistiek, ja zelfs vulgair’. Maar de tijdloze prachtopnamen, met musici als Miles Davis, Clifford Brown, Dizzy Gillespie, Charlie Parker zijn verre in de meerderheid.
Collega-vocaliste Betty Carter heeft eens gezegd dat Sarah Vaughan met de juiste training heel ver had kunnen komen in de opera. ‘Maar,’ ging ze verder, ‘ik ben heel blij dat ze dat niet heeft gedaan.’ En bewonderaar Simon Carmiggelt schreef dat wanneer hij haar platen opzet ‘waait hete wind de kamer in’.
In het Paleis van de Weemoed vooral aandacht voor de jonge Sarah Vaughan, maar als contrast ook de bijzondere Gotan Project Remix waarin haar niemendalletje ‘Whatever Lola wants’ naar het geluidsdecor van de 21ste eeuw werd gecatapulteerd.
