Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Vandaag over de tijdloze Wim Kan.
Wat Kan kon, kon Kan Alleen. Hij was de Keizer van de Oudejaarsconference. Met het in de vergetelheid wegzakken van zijn onderwerpen (politici als Witteveen, Schmelzer, Zijlstra) is ook de faam van Kan afgebladderd. Daarnaast was er echter ook de Wim Kan die bijzonder geestig kon zijn met tijdloze onderwerpen. En daarover gaat het in dit Paleis van de Weemoed: Kan die de draak steekt met mallotige reclamespotjes, die in ‘De Pattefoon’ z’n liefde voor de viool koppelt aan z’n ergernis over mensen die altijd dwars door de muziek heen zitten te praten en die grappen maakt over de tekst in het liedje ‘Ik zag twee beren broodjes smeren’. In een lezing voor leerlingen van de Kleinkunstacademie wijdt hij uit over zijn vakmanschap: bijvoorbeeld hoe je een zaal zover kunt krijgen om mee te gaan zingen.
En dan is er ook nog de gekwetste, ja zelfs woedende Kan die, net als echtgenote Corry Vonk, had geleden in een Jappenkamp en tot z’n ontsteltenis moest ervaren hoe de koninklijke familie de Japanse keizer ontving voor een diner. In z’n schrijnende railroad-song geeft hij uiting daaraan. Een uur Wim Kan (1911-1983), de gevoelige, twijfelende piekeraar, die een openhartige blik op zichzelf werpt in z’n ‘Zwart-wit Liedje’.
