Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel. Vandaag over Vic Damone (1928-2018).
Met z’n elastieken stembanden behoorde hij (samen met Tony Bennett) tot de laatste representanten van die vocale elite aan Amerikaanse zangers met Italiaanse roots, zoals Frank Sinatra, Perry Como, Dean Martin. Volgens Sinatra had Damone ‘the best pipes in the business’, maar de ondertoon van dat compliment was dat hij er wel wat gemakzuchtig mee omsprong. Desalniettemin heeft deze zoon van een electricien en een pianolerares diverse albums gemaakt met een lekker swingende drive. Ook op het filmdoek schitterde hij (en hij trouwde onder meer met de Italiaanse ‘bomb shell’ Pier Angeli). Tot de opkomst van de popmuziek hem, en veel van z’n generatiegenoten, wegvaagde. Na een faillissement volgde een succesvol vervolg van z’n loopbaan in de casino’s van Las Vegas, het cd-tijdperk bracht z’n platen onder de aandacht van nieuwe oren. En hoewel hij al jaren niet meer werkte, zorgde een effectieve website en een eigen Facebook-pagina voor een blijvende belangstelling.
In dit Paleis van de Weemoed veel Vic Damone. En verder Brigitte Kaandorp, Wim Sonneveld, banjo-virtuoos Harry Reser, kunstfluitkampioen Geert Chatrou, The Skymasters, Brenda Lee en Johnny Hartman.
