Jazz, blues en het kauwgomplaatjesgevoel.
Fluiten in Het Paleis: Iedereen dénkt het te kunnen, maar bijna niemand kán goed fluiten. Een Paleis over kunstfluiters. Met accordeonist Adolphe Deprince, de Brabantse wereldkampioen Geert Chatrou, Ronnie Ronalde, maar ook Lauren Bacall.
Vanaf de jaren twintig werd het kunstfluiten wereldwijd een rage. Het gebeurde in de Hawaïmuziek maar ook in de jazz. Diverse big bands hadden een kunstfluiter in dienst – het orkest van Ted Weems bijvoorbeeld de virtuoze Elmo Tanner.
Ook veel zangers konden uitstekend fluiten: Al Jolson was z’n loopbaan begonnen als jongenszanger en ging fluiten toen hij de baard in de keel kreeg.
Bing Crosby was er ook een meester in, maar hij vond het algauw te veel een ‘gimmick’, en zélfs Frank Sinatra is er in een opname te betrappen op een stukje fluiten.
Verder de op de soundtrack van talrijke films fluitende Muzzy Marcellino, Hawaï-grootheid Frank Ferrera, de band van Freddy Martin met ‘Hora Stacato’, gitaarvirtuoos Les Paul fluit de ‘Walking and Whistling Blues’ en The Comedian Harmonists fluiten in een lied uit ’Sneeuwwitje’ van Walt Disney.
En dan was er nog de opmerkelijke fluit-revival in de jaren zestig: Whistling Jack Smith met ‘I was Kaiser Bill’s Batman’.
