De ‘Misty Miss Christy’.
Ze was een van die ijsprinsessen van de ‘cool school’, de vocale pendant van wat in de ‘cool jazz’ werd gedaan door de vroege Miles Davis, Chet Baker en Paul Desmond.
Subtiel, vrijwel geen vibrato en vloeiende lijnen.
June Christy (1925-1990) was een van de toonaangevende zangeressen daarin, maar ze was ook een vocaliste die werd geplaagd door chronische onzekerheid en herhaaldelijk had te kampen met stemproblemen, waardoor ze soms min of meer vals zong.
Wellicht leidde het tot wat er wel over haar werd gezegd: ‘Ze dronk een beetje te veel.’
Hoe dan ook, ze heeft een prachtig oeuvre nagelaten, met albums als ‘Ballads for Night People’, ‘June’s Got Rhythm’, ‘Gone for The Day’, een reeks knisperend vrolijke opnamen met musici als Stan Kenton, Johnny Guarnieri, Shorty Rogers, Bill Holman.
En natuurlijk ook de plaat ‘Somethin’ Cool’ (later opnieuw gemaakt in hi-fi) – ‘het enige waarover ik niet ongelukkig ben,’ zei ze er zelf over.
Een uur lang met June Christy.
