Vandaag allereerst twee in Europa min of meer onbekende componisten, George Rochberg en Ben Johnston. Daarna een volgeling van Cage, Earle Brown.
Rochbergs Tweede strijkkwartet uit 1961 sluit in feite aan bij het Tweede strijkkwartet van Schönberg van ruim een halve eeuw eerder: het is eveneens van een sopraan voorzien. De tekst die Rochberg heeft gebruikt is van Rilke, de negende elegie van Duino. En ook Rochbergs muzikale taal is uitermate modern en expressief.
Ben Johnston werd vooral bekend door het gebruik van zogenaamde microtonaliteit. Zo is zijn Tweede strijkkwartet uit 1964 gebaseerd op een toonladder van 53 microtonen. Hoe complex soms ook de techniek in dit werk is, de klank ervan is menigmaal betoverend.
Het bondige Strijkkwartet uit 1965 van Earle Brown speelt zich grotendeels af op de rand van het hoorbare geluid op basis van een grafische partituur ontstaan uit tal van visuele experimenten samengevoegd onder de noemer ‘strijkkwartet’.
George Rochberg (1918-2005) – Strijkkwartet nr.2 (1959-61)
Uitvoerenden: Janice Harsanyi (sopraan), Philadelphia String Quartet
CD: NWCRI
Ben Johnston (1926–2019) – Strijkkwartet nr.2 (1964)
- Light and Quick: with Grace and Humor, 2. Intimate, spacious, 3. Extremely Minute and Intense; not Fast
Uitvoerenden: Kepler Quartet
CD: New World Records
Earle Brown (1926-2002) – Strijkkwartet (1965)
Uitvoerenden: LaSalle Quartet
CD: DG
