Non-stop jazz en blues uit de jaren 30, 40 en 50 zoals die destijds door de hepcats, de hipsters en de beatniks werd geapprecieerd.

Trompettist Kenny Dorham (1924-1972) deel 1. Na zijn successen bij de Jazz Messengers werd hij door platenfirma Blue Note ook gevraagd voor albums onder eigen naam. In 1956 speelde hij met een sextet in Cafe Bohemia te New York. De andere musici: tenorist J.R. Monterose, gitarist Kenny Burrell, pianist Bobby Timmons, bassist Sam Jones, en slagwerker Arthur Edgehill.

Toen trombonist Curtis Fuller (1934) naar New York kwam, leidde dat al snel tot grotere bekendheid. Bij werd gevraagd als ‘sideman’ bij Clifford Jordan en Bud Powell, en in 1957 kon hij voor Blue Note onder eigen naam opnemen.

Zanger / pianist Putney Dandridge, deel 1. In 1935 zocht Vocalion een alternatief om de concurrentie met Fats Waller aan te kunnen gaan. Dat werd dus Dandridge. Tot eind 1936 maakt hij ongeveer 40 opnamen, waaraan enkele fantastische jazz-solisten meewerkten.

Rietblazer / componist Henry Threadgill (1944) deel 2. Met het octet van David Murray (Ming – 1980), en met zijn eigen septet (Easily Slip Into Another World – 1987).

Slide Hampton’s muziek door de ‘Vanguard Jazz Orchestra’. 43 jaar geleden werd door Thad Jones en Mel Lewis een legendarische bigband opgericht, die wekelijks in de Vanguard speelde. Beiden zijn inmiddels overleden, het orkest heet anders en het repertoire is sterk uitgebreid, maar voor de rest is alles hetzelfde gebleven: de beste beschikbare muzikanten komen op Maandagavonden bij elkaar om daar bigband jazz van het hoogste niveau te spelen, zoals de muziek van trombonist / arrangeur Slide Hampton.